Farkinda Olmadan

Bugün, deniz kıyısındaki kaldırımın üzerine düşmüş bir yaprakla karşılaştık. Önceki geceden kalmış olan yağmurla dengesini kaybedip geri dönmek için harcaması gereken çabadan kurtuluvermiş, savruluvermiş. Ben yine yağmur yeniden yağmaya başlarken ve yine çekip giderken farkına varıyorum denizin. Halbuki deniz ile kendime daha fazla vakit ayırmalıymışım gibi geliyor şimdilerde.
Farkında olmadan sen düşüverdin aklıma, hiç deniz kıyısında yürümedik seninle biz. Ayağımıza buz gibi ve tuzlu su değmedi. Soğuk deniz suyu, yakıcı tuz, ve taze yosun kokusu burnumu doldurduğunda sen geldin aklıma. Heyecanlandım yine. Sana da söylerdim, hatırlar mısın bilmiyorum, sesin biraz dalgaların heyecanına benzerdi, konuşurken yüzünde kırmızı sonbahar yapraklarının kızarık hallerine benzeyen bir renk olurdu. Dalgaların sesinde ben şimdi seni arıyorum.
Tepedeki ayda mı varsın? Yemyeşil gözlerini çevirdiğin geldi aklıma, ne güzel bakardın gözlerime, ta derinlere.
Soğuk su ayaklarıma dolanırken keşke senin ayak izlerin benimkilerin yanında olsa, kolumu beline dolasam ve sen beni yine öyle öpsen.
Eskiden bir saatin akrebiyle yelkovanını üst üste gördüğümde veya gökten bir yıldız kaydığında dilek tutardım. Biliyor musun, artık tutmuyorum. Benim dileklerim zaten çoğunlukla da tutmadı. Bir sır vereyim hatta aynı zamanda sorayım, mutlu olmayı dilemekle alakalı olabilir mi?